Kendimize ne kadar acımasız olduğumuzu, hatta bazen kendimizden nefret ettiğimizi fark ettiniz mi?

Kendinize hiç “hiçbir şeyi beceremiyorsun, aptalın tekisin” derken yakaladınız mı? Sürekli olarak bir çıkış yolu aramaktayız. Belki şu öğrenim derecesi işe yarayacak ya da şu iş, bu seminer, bu terapist, bu ilişki, şu diyet, bu proje…

Fark etmeye başlarız ki, sorun olan kendimiziz. Fakat buna nasıl çare bulacağımızı bilemeyiz. Kendinden nefret güçlü bir duygudur. İçe döndüğümüzde, bu kişisel cehennemimiz haline gelir. Bağımlılık, saplantılı endişe, depresyon, hastalık vb olarak tezahür eder. 

Bu noktada bir önerim olacak: Gelin bir nefes seansı deneyimleyin. Bu duyguların siz olmadığınızı, sizin özünüzün sevgi olduğunu deneyimleyin. Bu deneyime (moda tabiriyle söyleyeyim)  paha biçilemez.